CERKAK: DALAN SEPUR

Srengenge sing madeg gagah ing tawang, nggawe kringete sansaya gobyos. Bocah wadon cilik dekil gawa kecrekan ing pinggir dalan, katon lagi mlaku gedandapan. Ngoyak recehan-recehan saka para sopir sedan. Lampu wis malih abang. Dheweke langsung mlaku manengah.

‘sewu kutha... uwis tak liwati....sewu ati tak takoni....’  Mangkono bocah wadon iku nyanyi. Sakanane. Recehan satus, limang atus, nganti ewonan nglumpuk ning tangane sing kasar. Ora lali tembung matur nuwun tansah metu saka lambene. Sanajan ragane bocah wadon cilik nanging batine wis nandhang pacoban sing ora gampang.

Lampu wis malih ijo. Bocah kuwi mlayu maneh menyang lampu abang liyane. Nyanyi maneh. Kringete dleweran nanging mung dilap nganggo tangane. Tisu kanggo bocah iku kalebu kabutuwan sing ora penting. Tinimbang nggo tuku tisu, luwih becik dhuwite kanggo mangan.

Gaweyan kaya kuwi dilakoni saben dina. Wiwit jam pitu esuk tekan jam lima sore. Kabeh dilakoni tanpa sesambatan. Wis wiwit cilik bocah iku dikenalke karo dalan sepur sing atos.

“ Sri! “ bocah kuwi mengo memburi lan meruhi kancane mlayu tumuju ing panggonane. Dheweke mandheg sedhela, karo pecicilan ndelokake kiwa tengene.

“ Hah..hah..hah..kowe ki digoleki angel hah..hah..tenan! “ bocah lanang sepantaran dheweke kandha kaya mangkono karo ngos-ngosan.

“ Ngapa nggoleki aku? “

“ Kowe mau dikongkon ngadhep Bos Jupri! Mesthi kowe urik maneh ta? “

“ Alah, mbelgedes! “

“ Wis ta! Aja sok  golek perkara karo wong kae! “

“ Mung limang ewu nggo tuku obat Simbok! Kae galo Simbok gek mumet! “

“ Nek butuh dhuwit, kandhaa karo aku! Ora sah nguriki setoran! “

“ Alah, kaya kowe duwe dhuwit wae! Wong padha-padha wong kere kok! “

“ Aku duwe celengan! Daksinggahake ana panggonan sing primpen. Aku ki sok nyinggahake dhuwit, ra kaya kowe! Weteng wae mbok urusi! “

“ Lho lho lho! Ra mangan rak ya mati ta! “

“ Mbuh lah! Pegel aku omong karo kowe! “

Bocah lanang kuwi banjur mlaku ngadohi kanca rakete.

“ Jo, arep nyang ngendi kok kesusu? “ bocah sing diparabi Jo kuwi ora semaur, mung lambeyan. Dene Sri mlaku manengah maneh. Nyambut gawe.

*****

Ing sapinggiring kali, ing tengahing rel sepur ana kerdus-kerdus sing ditata mirib karo omah. Sakbenere iku dudu omah, nanging ana pirang-pirang kaluwarga nunut ngeyub ing kana. Kalebu bocah loro mau sakaluwargane.

“ Kurang ajar! Sapa sing ngobrak-abrik omahku? “ Sri misuh-misuh nalika meruhi kahanan omahe sing wis amburadul. Kerdus-kerdus sing wis ditata saiki pating slemprah tekan ngendi-endi. Dheweke langsung nggoleki Simboke.

“ Mbok! Mbok! “ Sri nyedhaki omahe lan nggoleki Simboke nanging ora ana sapa-sapa ing kana. Mung ana bekas omahe sing wis ajur mumur.

“ Jupri!! Awas kowe! “

Sri wis ngerti kudu maring ngendi anggone njaluk pertanggung jawaban. Sri mlayu tumuju pasar kanggo nemoni bose. Raine wis abang ireng nahan rasa nesune. Tangane ngepel, siyap kanggo ngantem wong sing dipestheni wis ngobrak-abrik omahe.

“ Heh! Kurang ajar kowe Jupri! Ning ngendi Simbokku? “ Sri wis siyap ngantemi Jupri nanging anak buahe sing nangkis.

“  Wani-wanine kowe karo bos Jupri! Wis ora betah urip, hah?! “

“ Aku ora wedi karo wong sarak kaya bosmu kae!Mbok dhelikake ning ngendi Simbokku? “ Sri tetep berontak pengen ngantemi Jupri.

“ Heh, bocah wingi sore! Wis  ora doyan sega kowe?! “

“ Mbok kira kowe ampuh? Bisane mung prentah ora wani maju dhewe! “

“ Weh, kurang ajar kowe! “ anak buahe Jupri wis siap ngantemi nanging Sri banjur diplayokake dening Jo. Sri karo Jo oyak-oyakan karo anak buahe Jupri. Tangane Jo ora ucul nyekel tangane Sri, kenceng. Kekarone ndhelik ing mburi drim minyak ing pasar. Anak buahe Jupri celingukan, nanging ora sadhar yen kekarone ana ing mburine drim. Sakwise anak buahe Jupri ngadoh, bocah keloron kuwi banjur metu saka mburi drim.

“ Kapok kowe! “ Jo nyentak. Sri mung meneng bae, isih pecuca-pecucu. Jo nerocos nyeneni Sri. Sing diseneni ora semaur. Embuh apa sing ana ing njero ati lan pikirane. Kekarone banjur mlaku tumuju dalan sepur sing dadi latar omahe.

Sri nembe kelingan yen dheweke durung ketemu Simbok. Dheweke banjur gedandapan nggoleki Simbok.

“ Eh iya, Simbok Jo! Ayo aku kancani nggoleki Simbok! “

“ Ora ning ngomah? “

“ Lha omahku diobrak-abrik karo Jupri edan kae! “

Sri mlayu tumuju dalan sepur. Jo mlayu ning mburine njagani kancane. Kabeh omahe tanggane ditakoni nanging ora ana sing ngerti ning ngendi Simboke. Sri bingung, kudu nggoleki Simboke menyang ngendi. Sri mlayu maneh. Embuh panggonan ngendi sing bakal dituju.

“ Mbok! Simbok! “  Sri terus-terusan bengak-bengok nanging ora ana swarane Simboke. Dheweke banjur mandheg ing pinggir jembatan.

“ Jo, Simbok ning ngendi? “ bocah sing atos kaya Sri dumadakan netesake waspa. Jo ngrangkul mitrane, karo mikir anggone arep ngrewangi mitrane. Dumadakan ana swara pating bengok saka rel sepur panggonane Sri lan Jo.

“ SEPUR ... SEPUR ... SEPUR ..! “

Jo banjur mlayu tumuju pinggir dalan sepur, sebab ing kana ana kaluwargane. Sri nututi ana mburine. Isih karo bingung mikirake Simbokke. Klackson sepur wis keprungu.

“ Sri! “ Sri kaya krungu yen jenenge diundang. Dheweke nggoleki saka ngendi sajake suara kuwi.

“ Sri! “ suarane katon lemes.

“ Eladalah, Mbok! Simbok! “ Simboke nglumpruk ing satengahing bekas-bekas rubuhan kerdus. Dene Jupri saanak buahe katon cengengesan ing pinggiring rel.  Sepur sansaya nyedhak. Sri wis bingung, banjur dheweke nekat maju ing tengahing dalan sepur kanggo nulungi Simbok. Nanging, dipenging karo Jo.

“ SRI AJAAA! “

“ Simbokku Jo! Simbokku! Minggir kowe! “

“ Aja Sri bahaya! “

“ Ah, awas Jo! Aku wis ora duwe sapa-sapa maneh! “ Sri nekat mlayu nanging banjur dioyak dening Jo.

“ Wis kowe ning kene wae! “ Jo banjur mlayu, niate arep nulungi Simboke Sri.

“ Ngati-ati Jo! “

DEEEERRRR!

Jo telat anggone nyingkir. Banjur keprungu swara jeritane Jo lan Simbok. Sri mbejejer ing pinggiring dalan sepur. Dumadakan sirahe krasa mumet, tangan lan sikile adhem kabeh. Embuh apa maneh sing ana ing atine. Ora let sue dheweke ambruk. Luhe tumetes, nelesi pipine sing saya suwe saya dekil.

CUTHEL